Getuigenis Louic - ex-patiënt van de Pendel
Louic Depaepe is zytholoog, hij heeft net een origineel kookboek geschreven, en heeft terug zin om van alles te ondernemen. Nog niet zo lang geleden was Louic een patiënt in onze dagkliniek de Pendel.
De jongeman van 23 jaar wil zijn verhaal delen, omdat hij er in het verleden niet altijd in slaagde om aan familie en vrienden te vertellen hoe moeilijk hij het had … omdat hij het team van de Pendel dankbaar is, en hij zonder hen niet zou staan, waar hij nu staat … omdat hij wil blijven vechten tegen die verschrikkelijke ziekte die ‘depressie’ heet, en anderen wil aanmoedigen om ook de moed niet op te geven.
"Ik wil met mijn passie voor bieren en koken mensen inspireren."
PCM: Louic, ik wil jou allereerst bedanken om jouw verhaal te delen. Je bent nog jong, maar hebt al heel wat meegemaakt?
Louic: Het is niet zo dat ik een traumatische kindertijd heb gehad of zo. Nu kan ik wel een beetje reconstrueren hoe mijn problemen zijn begonnen, en welke factoren misschien allemaal een rol hebben gespeeld en nog spelen, maar tot voor kort, kon ik dat niet. Ik heb dat stukje bij beetje in therapie ontdekt.
Ik wist niet wat oorzaak en gevolg was, waarom ik mij zo slecht voelde dat ik op bepaalde momenten niet meer wou leven, ik heb het nog altijd niet gemakkelijk, maar kan nu toch beter dingen analyseren. In mijn tienerjaren deed ik aan sport, ik zat in de jeugdbeweging, ik ging naar de hotelschool Ter Groene Poorte in Brugge …
Wat in 2015 het hoogtepunt van mijn scoutstijd moest worden, werd het begin van een lijdensweg. We gingen met de scouts naar Bosnië en Kroatië. Plots, zonder enige aanwijsbare aanleiding, kreeg ik daar een soort epileptische aanvallen. Niemand wist wat er aan de hand was. Ik moest daar naar het ziekenhuis, er werden allerlei onderzoeken gedaan … Dat ging gepaard met heel veel angst en onzekerheid. Je spreekt de taal niet. Je bent ver weg van huis ... Ik moest uiteindelijk gerepatrieerd worden.
In België werd de diagnose gesteld ‘psychogene niet-epileptische aanvallen’ of PNES (Psychogenic Non-EpilepticSeizure). Dat zijn aanvallen die eruit zien als epileptische aanvallen, ze kunnen bv. gepaard gaan met schokken, vallen op de grond, afwezig zijn, hartkloppingen, ademhalingsmoeilijkheden … maar het zijn geen echte epileptische aanvallen.
Louic: Ze kunnen voorkomen bij een opbouw van emoties, bv. psychische spanningen, stress, een onverwerkt trauma … Ik weet niet wat toen in Bosnië de oorzaak was, maar vanaf dan was ik enorm bang om dit terug mee te maken.Ik zat in het middelbaar, maar durfde niet meer uitgaan zoals mijn leeftijdsgenoten, ik was bang om te reizen, om tijd door te brengen met vrienden
Die angst werkte natuurlijk net bevorderend voor de aanvallen. Ik kreeg steeds meer aanvallen omdat er zich teveel emoties opbouwden. Hierdoor kwam ik dikwijls op spoed terecht. Ik zette zoveel mogelijk een masker op, want ik wou niet dat iemand wist hoe ik me voelde. Stilaan werd alles te veel. Je kan dit niet blijven volhouden.
In 2016 gingen mijn ouders scheiden. Ik vond het wel erg, maar ik weigerde lang te accepteren dat dit een rol speelde in mijn gemoedstoestand. Als ik er nu op terugkijk, zal dit sowieso ook wel meegespeeld hebben. Ik ben heel gevoelig voor veranderingen. Ik kan daar niet zo gemakkelijk mee om. En een scheiding brengt in een gezin natuurlijk heel wat wijzingen teweeg, zoals o.m. verhuizen.
PCM: Merkten jouw vrienden of familie dat je je niet goedvoelde?
Louic: Ik kreeg het steeds moeilijker, maar ik kon, of liever ik wilde, daar met niemand over praten. Ik wilde niemand tot last zijn. Ik begon na het middelbaar aan de opleiding Communicatiemanagement, maar ben ermee gestopt, het was niet mijn ding, vond ik toen. Ik ben nog aan een paar opleidingen gestart, waar ik ook deels voor geslaagd was.Ik was ook basketbalcoach in Kortrijk, bij twee ploegen. Ik was gestart als groepsleider bij de scouts. Dus aan de ene kant had ik het druk, ik had veel vrienden, maar ik vond geen rust in mijn hoofd. Wellicht dat ik mij daardoor ook niet kon focussen op mijn opleidingen.
In 2018 ging mijn toenmalige relatie kapot en dat woog heel zwaar door. Ik had continu het gevoel dat ik in alles aan het falen was. Ik zat vast in mijn denken. Ik deed aan automutilatie en ondernam enkele zelfmoordpogingen.
In 2018 ben ik dan de eerste keer opgenomen op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) in AZGroeninge. Ik wou het eerst niet. Ik heb enkel toegezegd omdat mijn moeder aandrong. Ik wilde liever ambulant geholpen worden. Ik denk dat ik daar iets meer dan acht weken ben gebleven. Daarna ben ik opgenomen in PTC Rustenburg in Brugge. De diagnose was inmiddels officieel gesteld: ik leed aan een zeer zware depressie.
Het was de bedoeling om in Rustenburg een traject van 6 maanden af te leggen, maar na 5 maand verwezen ze me door naar PC Sint-Amandus in Beernem. Ik had daar geen zeggenschap in. Ze vonden het ‘suïciderisico’ te hoog. Ik moet toegeven dat de zelfmoordgedachten, ondanks de therapie in Rustenburg, niet verdwenen, maar toch wilde ik niet naar Beernem. Ik stemde aanvankelijk wel toe.
Een week later was er een weekendje in de Ardennen georganiseerd door de basket, omdat ik met mijn ploeg U14 kampioen had gespeeld dat jaar. Ik had die viering nodig. Ik mocht gaan van de psychiater, maar daarna zag ik een verdere opname in Beernem helemaal niet meer zitten.
Het was toen de zomer van 2019 en ik ben naar huisgegaan. Ik werd wel verder begeleid door een privétherapeute, nu nog trouwens. In die zomer trouwde mijn zus, en de voorbereidingen en het feest heb ik als heel positief ervaren. Het was ook leuk weer veel tijd met mijn vrienden door te brengen. Ik begon in september ook een opleiding ‘zythologie’ in Syntra West Roeselare.
PCM: En dat is ... ?
Louic: Dat is eigenlijk een ‘biersommelier’, ik heb een passie voor bier en ben geïnteresseerd in het brouwproces. En ik kook bovendien heel graag, dus zoeken welk bier bv. het best past bij welk gerecht en waarom, vind ik superboeiend. Die opleiding was dus echt iets voor mij.
PCM: Had je het gevoel dat je depressie voorbij was?
Louic: Ik had terug energie en voelde me goed. Dus ja, ik dacht dat het ergste voorbij was. Het goede gevoel bleef jammer genoeg niet aanhouden al kan ik niet zeggen waarom. Die ‘oude demonen’ kwamen terug. Opstaan en u gewoon niet goed in ‘uw vel voelen’, het gevoel hebben dat alles wat je doet, niet goed genoeg is (terwijl dat niet klopt), geen zin meer hebben om iets te doen, piekeren over alles …
Maar ik wilde opnieuw mijn familie en vrienden sparen. Ik vertelde niet hoe ik mij voelde. Ik wou niet dat ze dachten ‘allez we zijn weer op dat punt’, terwijl dat eigenlijk wel zo was …
In het voorjaar van 2020 belandde ik terug in AZ Groeninge. Ik heb er dan o.a. ook wel dagtherapie gevolgd, maar door corona waren er maar 2 digitale sessies per week en dat bood mij niet voldoende ondersteuning. Op 18 april 2020 kwam ik na een zelfmoordpoging terecht op de EPSI in Kortrijk (psychiatrische spoeddienst). Ze stelden me een opname voor in de Heilige Familie in Kortrijk, maar ik had echt geen zin in een nieuwe volledige opname.
Uiteindelijk kwamen we zo bij de dagkliniek de Pendel in Menen terecht, waar ik in de herfst van 2020 kon starten.Eerst kon ik volledige dagen gaan, door de tweede coronagolf, dan maar halve dagen. Dat was wel aanpassen, want ik had enorm veel deugd van die volle dagen, maar dan merkte ik dat die halve dagen eigenlijk wel hun voordeel hadden. Ik had nog tijd over om mij bezig te houden met zaken die mij energie gaven, zoals mijn opleiding ‘Zythologie’.
Ik leerde me in de Pendel voor het eerst kwetsbaar op te stellen, en mijn angsten en negatieve emoties ook echt aan te pakken. Het is belangrijk zaken te kunnen bespreken met familie en vrienden, al is dit nog steeds een werkpunt voor mij. Ik leerde kleine stapjes nemen. De medewerkers zeiden de juiste dingen op het juiste moment.
PCM: Ging het vanaf dan alleen nog maar bergopwaarts?
Louic: Nee bijlange niet. Ik heb ook nog zeer moeilijke momenten gekend. Maar ze hebben er in de Pendel altijd goed op ingespeeld. Ik kon ook terecht in een BOR-bed (nvdr Bed Op Recept), als dat nodig was. En op die momenten realiseerde ik me terug hoe belangrijk mijn familie en vrienden voor mij waren. Zoiets simpels als gewoon een gezellige maaltijd thuis met de familie, eens online gamen of afspreken met vrienden. Ik heb dat echt leren waarderen.
Toen ze op de Pendel op een bepaald moment spraken over ‘ontslag’ binnen ongeveer 1 maand, was ik tegelijk bang, maar ook trots. Als zij geloofden dat ik het kon, dat ik sterk genoeg was, dan moest het ook lukken. Er was precies een knop omgedraaid in mijn hersenen, een positieve switch.
Mijn eindwerk is eigenlijk een echt kookboek geworden,waarin ik enkele Zuid-West-Vlaamse bieren en de brouwerij voorstel, en twaalf passende gerechten beschrijf, het gaat o.m. over ‘foodpairing’. Ik heb samengewerkt met een restaurant en met een ijssalon. Het proefexemplaar is klaar, het wordt nu nog finaal afgewerkt. Er is enorm veel aandacht voor het boek. Er zijn al een 100-tal voorbestellingen.
PCM: Ga je nu professioneel ‘zytholoog’ worden?
Louic: Het is wel een enorme passie en ik zou er graag mijn beroep van maken. Ik ben begonnen met mijn eigen zaak ‘Zytholouic’, weliswaar als bijverdienste, want ik kan er nog niet van leven. Met Zytholouic organiseer ik bierdegustaties op locatie. Klanten kunnen mij boeken, voor een gezellig avondje met vrienden of familie, voor een feestje, een bedrijfsevent, een groep toeristen, noem maar op. Ik serveer hapjes bereid met bier. Ik laat de mensen blind bier proeven en dan ontdekken we om welk bier het gaat. We analyseren geur, kleur en smaak. Ik vertel dan over het bier en het brouwproces. En we zetten de foodpairing om in de praktijk … En alles kan op maat van de klant.
In de toekomst wil ik graag nog verder gaan, en echt een gangenmenu met streekbieren uitwerken, waar ik bij de mensen kom koken, en ook tussen de gangen door uitleg geef over de gebruikte bieren, de brouwerijen, de gerechten, etc.
PCM: Dat klinkt fantastisch en vooral heel lekker! Kan je nu van jezelf zeggen dat je genezen bent?
Louic: Net als iedereen die een echte zware depressie heeft meegemaakt, ben ik voorzichtig optimistisch, maar zo'n herstel gaat met ups & downs. Voor het eerst in jaren zie ik wel terug een toekomst voor mezelf. Maar ik besef dat het een broos evenwicht is. Een gevaar is bv. dat ik in ‘overdrive’ kan gaan, en te veel wil doen, ik moet mezelf bewaken, en grenzen stellen. Ik wil ook nog altijd een zekere begeleiding behouden. Ik heb dat professioneel klankbord nog nodig. Ik heb in de Pendel ook een ‘Houvastplan’ gekregen. Een soort crisisplan, zaken waar je moet opletten, zodat je steeds kan monitoren in welke fase je je bevindt, en wat je dan best doet. Ook mijn medicatie zal ik maar langzaam afbouwen. Ik weet van waar ik kom.
Zoals gezegd, ik blijf voorzichtig. Ik heb ook nog steeds mindere dagen, ik weet dat dit kan gebeuren. Soms is een kleine aanleiding of trigger voldoende, een opmerking, een gedachte, een gevoel, en dan hecht ik er weer te veel betekenis of belang aan, soms zie ik zelfs geen aanwijsbare reden en voel ik me gewoon slecht. Maar ik probeer het te kaderen. Zo voel ik mij vandaag, morgen is een nieuwe dag, met nieuwe vooruitzichten.
PCM: Louic, ik wens je het allerbeste met 'Zytholouic' en hoop dat je je zaak binnenkort fulltime kunt uitrollen.
T.G.
Wie geïnteresseerd is om Louic te boeken voor een bierdegustatie of om zijn boek 'Smaakt naar bier van hier' te kopen, kan dit doen via zijn Facebookpagina (‘Zytholouic’).
Your browser is out-of-date!
Update your browser to view this website correctly. Update my browser now